به گزارش همشهری آنلاین، «جعفر شهری» در کتاب «تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» جزئیات اجاره‌نشینی را به سال‌هایی که تهران 10 هزار خانه داشت و یک‌سوم جمعیت آن را هندی‌ها تشکیل می‌دادند، خانه‌ای اجاره کرده و زندگی می‌کردند. اتاق های اطراف حیاط از خانه های قدیمی و در هر خانه بیش از 15 نفر زندگی می کردند. او اجاره خانه را یک لذت خواند و در کتاب خود نوشت: اجاره اساساً شر و ناخوشایند نیست تا زمانی که [مستأجر] او می خواست احساساتش را رها کند، اما داشتن خانه ای برای خودش خیلی راحت تر بود. زیرا سایر مشکلات او به دلیل هزینه تعمیر و خرابی و غیره است. هرکسی در هر نقطه از شهر با هر مبلغ و اجاره ای می تواند خانه یا اتاق مورد نظر خود را بدون هیچ مانعی دریافت کند. “در راهت باش.”
حالا چطوره؟ کار کار خود انسان است و به این صورت است: و عقیده به اینکه خانه پر از دشمن است دیگر خالی نیست و آنقدر که اتاقی در خانه آنها خالی است با نفر اول موافقت می کنند که بدون پرسیدن یا پاسخ دادن یا درخواست اجاره یا پول از آنها بپرسید. قبل و مانند آن آنها باید فوراً آنجا باشند.»