در 1 سپتامبر 2009، سفری فروتنانه برای خودیابی به قلب آفریقا را آغاز کردم. به مدت یک ماه در روستای روستایی کاجیادو، کنیا، در فرهنگ قبیله ماسایی غوطه ور شدم و از آداب و رسوم و فرهنگ آنها آموختم. این مجموعه 6 قسمتی تجربیات و مشاهدات در سفر را مستند می کند.
آیا این شگفتی بی حد و حصر در چشمان شاد کودکان بود؟ شاید این پس‌زمینه منظره‌ای از تپه‌های Ngong بود که به آرامی در حال چرخش هستند. یا شاید این طعم غیرقابل انکار نیاما چوما (گوشت بریان شده) بود زیرا آب‌های آبدار جوانه‌های چشایی من را قلقلک می‌دادند. هر چه در طول یک ماه که در روستایی کنیا گذراندم اتفاق افتاد، اوج آن به سفری فراموش نشدنی منجر شد که زندگی من را برای همیشه تغییر داد.
با سفر دو ساعته ماتاتو (ون بزرگ با 10-12 مسافر) از نایروبی شهری به شهر متروک و روستایی کایجادو در قلب ماسایلند، نتوانستم خودم را برای اتفاقات بعدی آماده کنم. این حیات وحش وسیع بود که برای اولین بار توجه من را به خود جلب کرد، با گله هایی از گورخر، شترمرغ و غزال درست بیرون پنجره. با محو شدن تپه‌های Ngong در دوردست، این پس‌زمینه چشمگیر بود که ورود ماسایی‌ها را تکمیل می‌کرد.
به محض ورود، مایک، سرپرست پدری خانه از من استقبال کرد. دهکده قبیله‌ای در شمال کاجیادو در دشت‌های دورافتاده، بیش از پنجاه نوادۀ ماسایی از هر سنی در آن زندگی می‌کردند. این شوک فرهنگی بود که فهمیدیم همه اعضای دهکده با هم فامیل هستند. یک شجره محارم که به چندین نسل بازمی گردد.
ماسایی ها مردمی جذاب بودند که از آداب و رسوم و آداب و رسوم فرهنگی قرن ها پیروی می کردند. آنها با قرمز روشن به عنوان رنگ قبیله ای متمایز، ردای شوکا را می پوشیدند که پارچه های نخی بود که روی یک شانه بسته می شد و با جزئیات زیاد و طرح ها و رنگ های متعدد ساخته می شد.
تغییرات بدن مانند سوراخ کردن و کشش لاله گوش برای اکثر ماسایی های مسن تر، به ویژه زنان، رایج بود. منجوق دوزی یک عمل بسیار متداول برای تزئین و سود است. در پایان سفرم، بسیاری از قطعات دست ساز را برای تزئین دوستان و خانواده ام پس از بازگشت به خانه خریداری کرده بودم.
ماسایی ها مسکن مدولار خود را از مخلوطی از سرگین گاو، خاک، خاکستر و گیاهان و درختان بومی می سازند. زندگی نیمه عشایری دارند و محوطه و خانه هایشان با این نیت ساخته شده که دائمی نباشند. تصمیم برای جابجایی روستا در نهایت توسط منطقه محلی و محیط شبانی تعیین خواهد شد.
با خشکسالی شدید طی سه سال گذشته، آسیب های وارده به کشور برای ماسایی ها آشکار شده است که عمدتاً برای امرار معاش و تجارت خود به دام متکی هستند. گاوها استخوانی نازک داشتند و با وجود اینکه بزها فراوان بودند، مردان و زنان جوان روستا مجبور بودند چندین ساعت پیاده‌روی کنند تا منابعی را جمع‌آوری کنند تا سالم و تولید شوند. روز اول ورودم چندین ساعت باران بارید. باید بگویم که از آن زمان به بعد به نوعی خدای باران محسوب می شدم.
بچه ها با آغوش باز و رفتار کنجکاو از من استقبال کردند. زمانی که در نقش داوطلبانه خود به عنوان معلم در مدرسه ابتدایی اسکوتا نبودم، وقتم را با بچه های کوچکتر با پذیرش فرهنگ و زبان قبیله ای آنها – کیماسایی – می گذراندم. برای ما طبیعی بود که هر روز صبح با “سوپا” به معنای “سلام، چطوری؟” به هم سلام کنیم و پاسخ رایج “ایپا” یا “من خوبم” بود.
من به خصوص دختر جوانی به نام لیدیا را دوست داشتم. صبح زود دست در دست هم شروع می کردیم تا با هم پیاده روی طولانی را به سمت مدرسه طی کنیم. اگرچه موانع زبانی و سن ما را از هم متمایز می‌کند، اما پیوند عاطفی ناگفته‌ای با هم داشتیم که در یک نگاه یکدیگر را قابل درک می‌کرد.
او چشمان من را به روی عشق بی قید و شرطی که این بچه ها منتقل می کردند باز کرد و با اشتیاق به زندگی با توجه به منابع و فرصت های محدودی که در اختیار او قرار می گرفت مرا فروتن کرد. نگرش فرصت طلبانه ای بود که فراتر از سفرهایم در زندگی روزمره ام با خود حمل می کردم.
از طریق زمانی که با این قبیله سپری کردم، دانش و درک ارزشمندی از شیوه زندگی آنها به دست آوردم. یاد گرفتم که از نگرش بی دقت زمانه، چانه زدن در دهکده قدردانی کنم و شاهد تأثیر مبلغان مسیحی از طریق عبادت های پر جنب و جوش و حرکتشان بودم. تماشای کودکان 5 ساله که با تب و تاب کار می کنند، شرکت در رویدادهای آهنگ و رقص قدیمی و زندگی بدون غذاهای اصلی که آنها را بدیهی می دانیم مانند کره بادام زمینی برای من عادی شده است.
با پایان یافتن زمان من با قبیله، به من فرصت صمیمی با مادربزرگ قبیله داده شد. من از برکات او متبرک شدم و او نام قبیله ای ماسایی، نانیوری را به من داد. Nanyorri به طور خاص برای روابطی که من در دهکده در طول زمان ایجاد کرده ام انتخاب شده است و به معنای “دوست داشتنی توسط بسیاری” است. از آن زمان نامم را همراه با درخت تخت تنها که بیرون از دیوارهای دهکده برجسته بود، خالکوبی کردم تا احترام و عشقی را که در زمان حضورم در آنجا به من نشان داده شد، یادآوری کنم.
برای ادامه داستان با سری قسمت 6 سفر به کنیا همراه باشید…