آزمایشات عملگرایانه درمان کمکی پارکینسون

برخی از مهارکننده های بازجذب دوپامین ممکن است موثرتر باشند

آگونیست‌های دوپامین و مهارکننده‌های بازجذب دوپامین (DRIs) نمرات حرکتی مشابهی را در بین افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نشان دادند که علائم حرکتی آنها توسط لوودوپا کنترل نشده بود، مطالعه تصادفی‌شده عمل‌گرایانه PD MED نشان داد.

ناتالی آیوز، MSc از دانشگاه بیرمنگام در انگلستان گزارش داد، در کارآزمایی 500 بیمار مبتلا به PD، هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در نمرات پرسشنامه حرکتی بیماری پارکینسون (PDQ-39) بین درمان کمکی با آگونیست‌های دوپامین و DRI مشاهده نشد. نویسندگان

اما در میان DRIها، نمرات تحرک با مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز نوع B (MAO-B) نسبت به مهارکننده‌های کاتکول-O-متیل ترانسفراز (COMT) میانگین 4.2 امتیاز بهتر بود. جاما عصب شناسی.

ایوز و همکارانش نوشتند: «در این مطالعه، کیفیت زندگی رتبه‌بندی شده توسط بیمار زمانی که مهارکننده‌های COMT به عنوان درمان کمکی در مقایسه با مهارکننده‌های MAO-B یا آگونیست‌های دوپامین در میان افراد مبتلا به PD که عوارض حرکتی را تجربه می‌کردند که با درمان لوودوپا کنترل نشده بود، پایین‌تر بود.» . “مهارکننده‌های MAO-B کنترل بیماری مشابهی را ایجاد کردند، که نشان می‌دهد ممکن است از این عوامل به عنوان درمان کمکی کمتر استفاده شود.”

آنها افزودند: «اگرچه تفاوت‌های بین کلاس‌های دارویی در مقایسه‌های تصادفی مستقیم ما خیلی معنی‌دار نبود، اما به دلیل سازگاری مزایای مشاهده شده در مقیاس‌های پیامدهای مختلف، این تفاوت‌ها قابل قبول‌تر بود.

این کارآزمایی عملگرایانه 500 بیمار بدون زوال عقل مبتلا به PD ایدیوپاتیک را که دارای عوارض حرکتی کنترل نشده با درمان پایه بودند، از فوریه 2001 تا دسامبر 2009 مورد مطالعه قرار داد. میانگین سنی شرکت کنندگان 73 سال و 62.8٪ مرد بودند. در این کارآزمایی هیچ بازوی دارونما وجود نداشت.

شرکت کنندگان از 64 مرکز سالمندان یا مغز و اعصاب، عمدتا در بریتانیا، به صورت تصادفی به یکی از سه درمان کمکی تقسیم شدند: آگونیست لوودوپا، مهارکننده COMT، یا مهارکننده MAO-B. تکالیف تصادفی شامل آگونیست های دوپامین روپینیرول (43.2٪) و پرامیپکسول (35٪) بود. مهار کننده های COMT انتاکاپون (90.8٪). و مهارکننده های MAO-B سلژیلین (65.4٪) و رازاگیلین (29.5٪). درمان ها کور نشدند.

یک پیامد اولیه تحلیل حاضر، تأثیر درمان مطالعه بر امتیاز دامنه تحرک PDQ-39 (محدوده 0-100؛ نمرات بالاتر نشان دهنده مشکلات حرکتی بدتر است) بود که طی یک پیگیری متوسط ​​4.5 سال ارزیابی شد. تفاوت در نمرات PDQ-39 که در زمان طراحی مطالعه از نظر بالینی معنی دار در نظر گرفته شد 6 امتیاز بود. در حال حاضر، تفاوت معنی دار بالینی 3.2 امتیاز در نظر گرفته می شود.

یک نتیجه مشترک – تجزیه و تحلیل هزینه، که بعداً منتشر خواهد شد – شامل امتیازات 3 سطحی 5 بعدی EuroQol (EQ-5D-3L>؛ محدوده 0.59- تا 1.00 امتیاز؛ نمرات بالاتر به معنای کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی بهتر است) و سایر اقدامات

یک تفاوت عددی غیر قابل توجه 2.4 امتیاز در مقایسه گروه آگونیست دوپامین با گروه DRI ترکیبی (گروه های COMT و MAO-B) در امتیاز تحرک PDQ-39 مشاهده شد.پ= 0.20). مقایسه گروه‌های MAO-B و COMT تفاوت 4.2 امتیازی را به نفع گروه MAO-B نشان داد، هرچند (95% فاصله اطمینان (CI): 0.4-7.9، پ= 0.03).

EQ-5D-3L همچنین با میانگین 0.05 امتیاز از گروه MAO-B (95٪ فاصله اطمینان (CI): 0.003-0.09، پ= 0.04) بیش از گروه COMT.

در سرمقاله ضمیمه، تانیا سیمونی، MD، از دانشگاه نورث وسترن در شیکاگو، و مایکل اوکون، MD، MD، از دانشگاه فلوریدا، Gainesville، خاطرنشان کردند که مهمترین یافته های این مطالعه در نتایجی مانند تبعیت از درمان، بستری شدن در بیمارستان، زوال عقل طولانی مدت بود. ، و مرگ و میر.

نرخ ترک درمان بدون توجه به گروه درمانی به ترتیب در محدوده 30 تا 50 درصد در یک سال و پنج سال بود که دلیل اصلی آن عوارض جانبی بود. بیش از 50 درصد از بستری‌های غیرانتخابی در بیمارستان مربوط به PD بود که افتادن، شکستگی و بدتر شدن عملکرد حرکتی شایع‌ترین دلایل آن بود. تجزیه و تحلیل 10 ساله مرگ و میر و زوال عقل اکتشافی نرخ مرگ و میر کمتری را در گروه MAO-B نسبت به COMT نشان داد (77٪ در مقابل 78٪، با 10 شرکت کننده یا کمتر در هر گروه) و خطر غیر قابل توجهی کمتر دمانس در MAO- گروه B با سه شرکت کننده در گروه COMT و چهار نفر در گروه MAO-B باقی ماندند. سیمونی و اوکون نوشتند: «همه این اعداد با نتایج بلندمدت 10 ساله گزارش شده در اواخر دهه 1990 مطابقت دارند، و متأسفانه، ما شاهد بهبودی در این مهم ترین نتایج در دو دهه بعدی نبوده ایم.» “این نتایج بحث نویسندگان را در مورد برتری مهار کننده های MAO-B نسبت به مهار کننده های COMT زیر سوال می برد.”

سرمقاله نویسان نوشتند: «حتی اگر در حوزه موتور PDQ-39 یک مزیت قابل توجه وجود داشت، مطمئناً هیچ سودی برای معنی دارترین نتایج بلندمدت وجود نداشت». نویسندگان بر اثرات مفید مهارکننده‌های MAO-B تأکید کردند، که هیچ‌کدام از آنها اهمیت آماری نداشت و تمرکز اصلی مطالعه نبود. این نتایج ممکن است خواننده را به برداشت‌های نادرست سوق دهد و منجر به ترجمه استفاده ترجیحی از مهارکننده‌های MAO-B به عمل بالینی بر اساس داده‌های غیر قابل توجه شود.

آنها خاطرنشان کردند که مقایسه معنادار با نرخ بالای قطع مصرف برای هر سه دسته از عوامل، که عمدتاً با عوارض جانبی مرتبط بودند، محدود شد، و این سؤال اصلی را در مورد سودمندی کلی استفاده گسترده از درمان‌های کمکی در این جمعیت ایجاد کرد.

«احتمالاً مهم‌ترین نتیجه، اگرچه مشتق شده است [the present study] Simuni و Okun نوشتند که لوودوپا استاندارد معیار باقی می ماند و استفاده طولانی مدت از هر یک از درمان های کمکی موجود در حال حاضر مزایای مشکوکی دارد.

آنها افزودند: «با این حال، محدودیت‌های درمان با لوودوپا نیز به خوبی شناخته شده است و به همین دلیل، استراتژی‌های بهینه‌سازی لوودوپا فعال‌ترین دسته از درمان‌های تجربی در دهه گذشته بوده است.» مهم‌تر از همه، نیاز فوری به درمان‌هایی وجود دارد که مسیر بیماری را به طور معناداری تغییر دهد.»

محققان اذعان کردند که یکی دیگر از محدودیت‌های بالقوه طراحی کارآزمایی عمل‌گرایانه PD MED این بود که درمان برچسب باز بود، بنابراین ممکن است سوگیری عملکرد و گزارش وجود داشته باشد.

1. مطالعه عملگرایانه PD MED نشان داد که آگونیست های دوپامین و مهارکننده های بازجذب دوپامین (DRIs) نمرات حرکتی مشابهی را در بین افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نشان دادند که علائم حرکتی آنها توسط لوودوپا کنترل نشده بود.

2. در میان DRIها، نمرات تحرک با مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز نوع B (MAO-B) بهتر از مهارکننده‌های کاتکول-O-متیل ترانسفراز (COMT) بود.

پل اسمیت، MD، نویسنده مشارکت کننده، BreakingMED™

کارآزمایی بالینی PD MED با بودجه برنامه ارزیابی فناوری سلامت موسسه ملی تحقیقات سلامت بریتانیا (NIHR)، وزارت بهداشت بریتانیا، شورای تحقیقات پزشکی بریتانیا، و پارکینسون انگلستان حمایت شد.

آیوز کمک های مالی را از NIHR گزارش کرد.

سیمونی گزارش داد که از Amneal Pharmaceuticals، Biogen، بنیاد Michael J. Fox، NeuroDerm، موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، بنیاد پارکینسون، Prevail Therapeutics، Roche، Sanofi، Sun Pharmaceutical Industries، و UCB کمک هزینه دریافت کرده و به عنوان مشاور خدمت می کند. یا مشاور برای Acadia Pharmaceuticals، BlueRock Therapeutics، Caraway Therapeutics، The Critical Path for Parkinson’s Consortium، Denali Therapeutics، GE Healthcare، بنیاد Michael J. Fox، NeuroDerm، Roche، Sanofi، Sinopia Biosciences، Sunovion Biosciences, Sunovion Biosciences، وان فارماسیکال، داروسازی، سونوویون فارماسیکال، داروسازی. و Voyager Therapeutics در طول انجام مطالعه. هیچ افشای دیگری گزارش نشده است.

شناسه گربه: 37

شناسه موضوع: 82,37,282,405,494,730,37,192,925